De paprika is een ingeburgerde exoot. Hij was een van de vele ‘souvenirs’ die Columbus meebracht uit Midden-Amerika. Pas later belandde paprika – via de Turken – in Hongarije waar het een soort nationale specerij werd. Maar ook in Nederland.
De gewone paprika is een broertje van de Spaanse peper. Dat blijft wonderlijk want paprika staat in de wereldwijd geldende scherpte-index van Scoville op 0 en dat betekent: géén capsaïcine, het stofje verantwoordelijk voor dat branderige gevoel. Heel veel vitamine C heeft het, dat wel, maar goed … het poeder: ‘t wordt gemaakt door mooie rijpe zoetige paprika’s te drogen in een oven. Niet de steel en niet de pitjes dan want die dragen geen smaak. Vaak wordt er een wat vlezigere puntpaprika voor gebruikt uit de ‘longum’-groep. De volledig droge paprika’s worden vermalen tot dat mooie steenrode poeder en dat doet – vanuit een potje – niet langer dan een half jaar dienst. Daarna is veel van het prettige aroma vervlogen en dat geldt voor heel veel meer producten. Geen overbodige luxe dus om per half jaar ‘ns even alle specerijen langs te lopen op ‘shelf life’.
Ons zoete paprikapoeder bestaat dus uit pure Spaanse paprika. De pittige variant, daar is voor een deel (heel weinig is al voldoende) gedroogde en vermalen Spaanse peper aan toegevoegd. Zo krijgt die paprika plots toch nog wat pit via een familielid.